Ferðin til Palestínu loks að hefjast

Nú er ég loksins að byrja að blogga. Ástæðan er sú að ég á áhugavert ferðalag fyrir höndum og blogg er besta leiðin til að segja ferðasöguna á meðan á ævintýrinu stendur.  Hugmyndin að þessari ferð kviknaði síðastliðinn nýjársmorgun. Ég vaknaði snemma, kúrði undir sæng og hugsað um árið sem var að kveðja. Það ár hafði ég sagt upp góðu starfi hjá Reykjavíkurborg og gengið í ReykjavíkurAkademíuna þar sem ég ætlaði að sinna ýmsum verkefnum í lausamennsku. Mig hafði ekki órað fyrir því að um leið og ég segði upp störfum færi samfélagið á annan endann, en sú varð raunin og verkefnin létu á sér standa. Fyrstu mánuðina hafði ég því nægan tíma til að fylgjast með fjölmiðlamiðlaumræðu, en það var sannarlega ekki uppbyggileg iðja haustið 2008.  Hvað boðar nýjárs blessuð sól, spurði ég sjálfa mig þennan dimma og kalda janúarmorgun – og sjá ég varð fyrir hugljómun! Fyrst framboðið af mér er meira en eftirspurnin hér heima fer ég eitthvað út í heim þar sem ástandið er erfiðara en íslensk kreppa og þörf er fyrir vinnufúsar hjálparhendur. Ég skoðaði heimskortið í hugunum og fannst ég geta farið hvert sem er. Nema náttúrlega til Palestínu því þar hafa verið átök síðan ég man eftir mér.  Á morgun, miðvikudaginn 1. apríl flýg ég til Tel Aviv og tek þaðan rútu til Jerúsalem. Daginn eftir held ég áfram ferð minni til borgarinnar Nablus á Vesturbakka Jórdan. Líklega ætluðu örlögin mér að fara til Palestínu. Ég hafði látið reyna á sambönd mín í Suður-Afríku, Eþíópíu, Eritreu, Indlandi og Jemen en hvergi virtist vera sérstök eftirspurn eftir mér og hjálparhöndum mínum.  Þegar ég minntist á það hér í akademíunni að mig langaði í sjálfboðaliðastörf erlendis sagði Borgþór Kjærnested (sem er frændi minn í móðurætt pabba og situr í stjórn félagsins Ísland-Palestína) að hann vildi senda mig til Nablus að kenna listir í flóttamannabúðum á vegum kanadísku samtakanna Project Hope. Það varð úr og félagið Ísland-Palestína styrkir mig meira að segja til fararinnar. Síðustu vikurnar hefur hugur minn leitað mikið suður eftir og ég er nú þegar búin að læra margt um alvarlegt ástand í landinu helga auk þess sem ég hef komist að því að á hverju ári sinna þónokkrir Íslendingar sjálfsboðaliðastörfum í Palestínu.  Ég ætla að blogga þegar tími og netsamband gefst til. Auk þess verð ég í símasambandi við Samfélagið í nærmynd á Rás 1 og svo auðvitað á Facebook. Fylgist með mér í fyrirheitna landinu!   ––  .